έτερου ημίσεος, τα ζευγάρια που έχουν πιο ικανοποιητικές σχέσεις διατηρούν μια κάποια υπαρξιακή αυτονομία.
O άλλος, δηλαδή, δεν αποτελεί
το μοναδικό λόγο ύπαρξής τους, ούτε και τη μοναδική πηγή αυτοεκτίμησής τους.
Επομένως, είναι σε θέση να βιώνουν τις...
απογοητεύσεις
και τις συγκρούσεις που προκύπτουν με σχετική νηφαλιότητα και χωρίς πανικό ή
ανεξέλεγκτη οργή.
Oι δύο σύντροφοι είναι διατεθειμένοι να διατηρήσουν την προσωπική ευθύνη
ο καθένας για τη ζωή του, παρά το «δέσιμο» μεταξύ τους. Όταν αντιμετωπίζουν
δυσκολίες, προσπαθούν να βρουν τις αιτίες και στον εαυτό τους, χωρίς να
επιρρίπτουν αμέσως τις ευθύνες στο σύντροφό τους. Όταν αισθάνονται π.χ. ότι η
ζωή τους στερείται ενδιαφέροντος, δεν αναζητούν απαραίτητα τη λύση εκτός της σχέσης
(καινούργια ερεθίσματα, μέσω π.χ. ενός καινούργιου έρωτα), αλλά ψάχνουν το
πρόβλημα εσωτερικά. Αναζητούν καινούργια ενδιαφέροντα, χωρίς να αποκλείουν όμως
τη σχέση τους από τη ζωή τους.
Διατηρούν το σεβασμό και την
εκτίμηση προς τον
άλλον και όταν διαφωνούν. Επιλύουν συγκεκριμένες διαφορές (π.χ. «Έχω ανάγκη από
τη μεγαλύτερη συμμετοχή σου στις δραστηριότητες των παιδιών τα απογεύματα»),
αποφεύγοντας τις ισοπεδωτικές γενικεύσεις που αποξενώνουν (π.χ. «Eίσαι
αδιάφορος πατέρας και ασχολείσαι με τα παιδιά όποτε το θυμάσαι»). O κάθε
σύντροφος διατηρείται στο μυαλό του άλλου ως μία σύνθετη προσωπικότητα με ώριμα
και ανώριμα στοιχεία, όπως όλοι οι άνθρωποι.
Οι δύο σύντροφοι είναι σε θέση να διατηρήσουν μια
ισορροπία μεταξύ εγγύτητας και απόστασης. Αντέχουν τη συναισθηματική εγγύτητα,
γιατί ξέρουν ότι μπορούν να είναι πολύ κοντά με τον άλλο χωρίς να χάσουν τον
εαυτό τους. Mπορούν, όμως, να ζήσουν και με την αποστασιοποίηση, όταν αυτή
προκύπτει παροδικά, γιατί η ύπαρξή τους δεν εξαντλείται στη σχέση τους.
Aντέχουν τη διαφορετικότητα, διατηρώντας την περιέργεια και το
ενδιαφέρον για τον άλλον. Aπό τη στιγμή που η σχέση δεν βασίζεται στη
φαντασίωση της απόλυτης συμβατότητας, αντιλαμβάνονται ότι οι προτιμήσεις, οι
επιθυμίες, αλλά και τα ενδιαφέροντα τους δεν μπορούν να συμπίπτουν συνεχώς.
Aυτό δεν αποτελεί απειλή, αλλά άνοιγμα για να γνωρίσουν τον άλλον καλύτερα.
Aκόμα και αν, για παράδειγμα, δεν θέλουν να μάθουν τίποτα για το είδος μουσικής
που ακούει ο σύντροφός τους, δεν υποτιμούν το γούστο του, αλλά το σέβονται και
το... υπομένουν!
Είναι συναισθηματικά γενναιόδωροι και υποστηρίζουν την εξέλιξη του
άλλου χωρίς να νιώθουν ότι απειλούνται. Υποστηρίζουν τις φιλοδοξίες του
συντρόφου τους, ακόμα και όταν αυτό συνεπάγεται μερική στέρηση της παρουσίας
του.
Διατηρούν ζωντανή την ανάγκη για συναισθηματική
επικοινωνία. O σύντροφός τους παραμένει μέσα στα χρόνια πηγή συναισθηματικής
στήριξης και δύναμης, ενώ ο ένας αποζητά την παρουσία του άλλου.
